قصه حکایت، سرگذشت یا افسانه!  همۀ ما از کودکی تا بزرگسالی به شرط زنده نگه داشتن کودک درونمان، شیفتۀ خواندن و شنیدن داستان هستیم. حتی ساده‌ترین قصه‌ها برای ما پر از حوادث خارق العاده و جذابیت تحول و تکوین آدم‌ها و شخصیت هاست.

قصه گویی، هنر یا حرفۀ نقل داستان است.  داستان‌هایی که یکی از هدف‌های بازگو کردنشان سرگرمی است. در روزگاران کهن، که خبری از کتاب چاپی یا اینترنت و شبکه‌های اجتماعی نبود، تاریخ، سنت ، مذهب، آداب قهرمانی و غرور قومی و ملی به وسیله قصه گوها از نسلی به نسل دیگر منتقل می شد. قصه گویی هنوز هم یک روش فعال براي پرورش قوه خلاقیت و بالا بردن سطح تفکر شناختی محسوب می شود.

ما براي کامل کردن یک داستان ناتمام یا ساختن یک داستان  جدید باید دست به ترکیب آموخته‌ها و رویاهایمان بزنیم.  انسان ها، جانوران، موجودات خیالی و اشیاء در قصه ها دارای شخصیت، باور، فکر، احساس و رفتار هستند. در یک یک حادثه، شخصیت ها و اشیای قصه با افکار و هیجان ها و رفتارهای خاص واکنش نشان می‌دهند.

به همین دلیل همواره یکی از عمده ترین و رایج ترین راه های انتقال تجربه و سر گرمی، قصه گویی و گوش سپردن به قصه ها بوده است. قصه وقصه گویی از مهمترین ابزارهایی است که می تواند ما را پرورش دهد و به رویاهایمان لباس حقیقت بپوشاند. در میان اقوام مختلف خراسان قصه‌گویی یا به عبارت بهتر اوسنه خوانی جایگاه ویژه‌ای دارد. ایستگاه قصه‌گوی مشهدی هم با احترام به همین جایگاه و اهمیت قصه در فرهنگ و اندیشه مردم این دیار طراحی شده است.

ربات موجود در این سازه، داستان های قدیمی را با لهجه مشهدی و با صدایی قطع شونده و بند بندی (رباتی) تعریف می کند. قاب المان رقص نور دارد.